صداع غبى وغباء مصدع

 أنا عندى صداع وحش أوى ياجماعة

الصداع هو حقا صديقى اللدود اللى مابيفارقنيش ابدا اللهم الا من ساعات تتعد على صوابع الايد الوحدة فى اليوم وبقاله معايا سنين عالحال ده

بس هو مش جالى من زمان 

من ايام السفر والدراسه

أنا حاسه ان دماغى ملوعة نار زى الصورة دى كده

وعارفه انها مابتبطلش تفكير زى الطاحونه

بس غصب عنى مش عارفه اوقفها عن التفكير 

وبالتالى الصداع مش راضى يروح 

أنا بكره الصداع اوى ياناس والله

بيخلينى عصبيه وحماره ومش طايقه نفسى ولا طايقه حد 

ومش عارفه افتح عينيا خالص حتى لما ضربت دماغى فى الحيطه مش راضى يروح

بس انا اساسا عاهات اليومين دول 

مره سوستة تى شيرت اخويا تقطع صابعى السبابه

ومن كام يوم السكينه تقسم صابعى الوسطى نصين وتخلينى ماشيه بايد واحده 

وبرضه رجلى اللى وقعت عليها على سلالم المدرسه وانا فى تالته اعدادى بتوجعنى

المشكله بقى اننا صنف غبى مابيدركش قيمه الحاجه الا لما يخسرها

يعنى مثلا صابعى ده طول عمرى بعمل كل حاجه من غيره-او بتصور ده-

لما اتعور منى بقيت حاسه ان حياتى وقفت بسببه وكأنه هو اللى كان بيعمل كل حاجه مش انا

هو احنا ليه صحيح كده؟!!

يلا اهو تكفير ذنوب الحمد لله

المهم برضه دلوقت الصداع يروح

والكارثه انى لا املك حرية الانعزال 

 يارب الرحمه بقى

ياتوقف الطاحونه ياتشيل الصداع من عندك